">Sinds 1 juni zijn de musea weer open en mogen we ons weer te goed doen aan alle mooie en leerzame collecties en tentoonstellingen die de Nederlandse musea rijk zijn. Dat kan in alle rust en op veilige afstand van andere bezoekers. Iedereen kan met een rustig gevoel door het museum slenteren. MuseumTV ervaart hoe goed musea zijn voorbereid op de coronamaatregelen.
Het ervaren van een museumbezoek ten tijden van corona brengt mij naar Het Scheepvaartmuseum. Hoewel ik om mij heen her en der mensen huiverig hoor zijn over het bezoeken van openbare plekken, hoor ik hun angst aan met een grijns. Ik weet dat er geen periode zo fijn is voor een museumbezoek als tijdens deze coronaperiode. Wat sommigen niet lijken te beseffen is dat musea een maximum aantal bezoekers toelaten per dag, zodat te allen tijde anderhalve meter afstand wordt gehouden van elkaar. Daar bovenop zijn diverse hygiënemaatregelen genomen. Ik besluit mijn middag door te brengen in het museum, wetende dat mij niets zal overkomen.
Slechts 30 bezoekers per uur mogen naar binnen in Het Scheepvaartmuseum. Dit is fors minder dan de maximale capaciteit die het museum momenteel aankan zonder de anderhalve metermaatregel in gevaar te brengen. De eerste twee weken van de heropening gebruikt Het Scheepvaartmuseum als testfase waarin ze analyseren hoeveel bezoekers ze kunnen toelaten zonder dat er knelpunten ontstaan. Op geen enkele plek heb ik mij zo veilig gevoeld.
Het verhaal van de walvis
Vanuit een fascinatie voor walvissen begin ik mijn bezoek in de westvleugel van het gebouw, bij de tentoonstelling Het verhaal van de walvis. Tijdens mijn wandeling door de tentoonstelling kom ik enkele jonge ouders tegen met kleine kinderen. Het verhaal van de walvis blijkt bedoelt voor die kleine kinderen. Betreft mijn leeftijd blijk ik hier niet op de juiste plek, toch voel ik mij hier bijzonder op mijn gemak. Want hoewel de informatieoverdracht focust op kinderen, steek ook ik het één en ander van de tentoonstelling op.
De tentoonstelling is erop gericht om te doen. Schermen aanraken, schermen draaien en kruipen door het binnenste van een grote, nagemaakte walvis. Het laatstgenoemde laat ik achterwegen, maar aanraken doe ik wat graag. Ik druk op elke toets van elk interactief scherm dat ik vind, zonder besmettingsgevaar. Aan de balie van het museum, alvorens je als bezoeker de tentoonstellingen binnenwandelt, krijg je een ‘touch pen’ waarmee je interactieve elementen kan bespelen – dat is een pen met klein rubber kopje waarmee je op een scherm kan klikken. Het museum is voorbereid op de raakgrage handen van bezoekers. Corona heeft hier geen kans, besef ik mij eens te meer.
foto’s: Twycer
Gelukkig alleen
In alle rust slenter ik door de drie vleugels van het prachtige gebouw in Amsterdam. Het is een donderdagmiddag, de meeste mensen zijn aan het werk en degenen die niet hoeven te werken lijken de weg naar het museum nog niet op te zoeken. Momenten van eenzaamheid overmeesteren mij wanneer ik zielsalleen door diverse tentoonstellingsruimten loop. Ik verman mij en besef me dat dit een unieke museumervaring is. Aan de hand van pijlen op de vloer wordt mij duidelijk hoe ik moet lopen. Door het gebruik van eenrichtingsverkeer hoef ik mij niet langs het handjevol bezoekers te manoeuvreren die deze dag ook aanwezig is. Op gepaste afstand van elkaar wordt gelezen, gekeken en ervaren.
“De bezoekers gedragen zich geweldig”, concludeert het hoofd van bedrijfsvoering Christian Taal. De eerste twee weken van de heropening gebruikt het museumbestuur om het bezoekersprotocol te perfectioneren. Momenteel laat het museum maximaal 200 bezoekers per dag toe. Ver onder het toegestane maximum. Als na deze testfase blijkt waar de knelpunten zitten en deze verbeterd worden, verhoogt het museum het bezoekersaantal pas. “We willen veiligheid zonder plichtmatigheid uitstralen”, benadrukt Taal. Het is een voornemen dat blijkt te zijn geslaagd.
